jueves, 30 de diciembre de 2010

¡QUIERO UNA MAQUINA DEL TIEMPO!

 

■ ■ ■

Reloj al reves 2

  • maique... - ¿Para qué una máquina del tiempo? Pues en realidad, para nada, porque yo no la utilizaría Ojos en blanco

 

Pero he visto que mucha gente quisiera tener una, o por lo menos, lo ha deseado en algún momento de su vida. Yo mismo me incluyo entre esa gente. ¿Y para que esa máquina? ¿Para pasarlo bien con ella? ¿Para ganar en la lotería? ¿Para ir al futuro y ver como nos va, si es que nos va?......¡NO!    La respuestas es: para cambiar el pasado, o bueno, el presente, o el futuro...¡yo que se! Para haber llegado a la cima, haber triunfado personal y profesionalmente. Para “arreglar” las cosas que creemos hicimos mal...

Pero, ¿acaso sería esa la solución?  Yo opino que no. Al igual que le ocurre al protagonista de la película “La Maquina Del Tiempo”. No consigue lo que pretendía . . .

maquina-del-tiempo[1]

816609615

 

  • jotapé – Como dijo mi prima en su momento: “Solamente hay que mirar atrás para coger impulso”. El pasado, como su propio nombre indica, es pasado y ya nada se puede cambiar. La historia ya está escrita. Querer inventar una máquina para cambiar el pasado, es agarrarse a la idea de que Peter Pan existe. Habría que malgastar nuestro ingenio y capacidad mental en evaluar y analizar nuestro presente, para encaminar actitudes o situaciones que en un futuro, posiblemente, queramos que no hubiesen sucedido jamás.

Si aún sabiendo toda esta información, las personas hacen caso omiso de esta advertencia, es que simplemente no quieren poner los pies en el suelo y, por consiguiente, quieren seguir viviendo en un mundo que cada vez les cuesta más, porque saben que tal maquina nunca existirá. Pero aún así, siguen sin querer abrir los ojos y solucionar los problemas presentes y echarle cara a aquello que es resultado de una pésima actuación en el pasado.

 

  • maique... – Cierto, jotapé. Para llegar a la cima, uno no debe inventar máquinas del tiempo ni superar a los demás. Debemos superarnos a nosotros mismos.

Pero tomemos por un momento una “Máquina Del Tiempo” imaginaria, y trasladémonos, no al pasado, si no al futuro. Dentro de 10 años, nos vemos en esta misma situación y deseando tener una máquina del tiempo para volver 10 años atrás para “arreglar” ciertas cosas. Pues ya la tenemos, es como tu dices, ya estamos en esa máquina, así que lo que hay que hacer es no seguir cagándola (perdón Lengua fuera) ahora. Hagamos en este momento, lo que tanto deseamos hacer, porque la máquina sigue avanzando, pero hacia el futuro... Que no nos lamentemos dentro de diez años, deseando otra vez la maquinita de los coj*** Risa

O sea, que menos esperar que los japoneses inventen la maquinita, y menos mirar a los demás. Por que esa es otra, el centrarse en lo que los demás tienen y hacen tampoco es bueno. Lo dicho, para llegar a la cima, uno debe superarse a sí mismo, no a los demás. Y a quien se cruce en tu camino, lo echas al vacío....jajá   

 

  • jotapé – Ya maique, pero eso último sería ya ambición retorcida. Pisar a quien te encuentres por el camino. No digo que no pase, pues todos y cada uno de nosotros lo hacemos. Seguramente dirás que no, que no haces eso, pero solo el hecho de estar en una selección de trabajo en la cual se presentan muchas personas y tu estás teniendo una entrevista para entrar en el puesto, automáticamente ya estás teniendo ambición. Posiblemente no sea una ambición directa y machacando rivales que ni tan solo conozcas, pero también se podría considerar que te estás poniendo por encima del resto de la gente. Si no, nunca estarías trabajando en ningún sitio, nunca ganarías un premio, etc. Todos queremos alcanzar una cima y, es verdad, pasaremos por encima de quien haga falta. Sincera y laborablemente hablando, hay personas que son mejores que tu, no lo pongo en duda, pero es cierto que muchas otras están en un nivel mucho más inferior que el tuyo. ¿Porqué esas personas deben de tener un puesto de trabajo cuando tu trabajo es mucho mejor que el del resto? Sin duda, ambición, tiene que existir.

superacion

 

  • maique... – A ver, yo con mi comentario no me refería a la ambición ni mucho menos, creo que utilizas mal ese adjetivo. Yo me refería a no perder el tiempo con personas que no te interesan y que incluso te perjudican, te hacen daño. Creo que se debe buscar gente afín a ti, para juntos poder llegar a esa cima. Por que si llegas, y encima llegas acompañado, pues mejor. A eso me refería yo.

Pero aun así, a lo que tu comentas, tampoco lo llamaría ambición. Eso es competitividad, supervivencia...pero no ambición. Además, en ese ejemplo que pones, al salir seleccionado el trabajador, es el encargado de hacerlo quien te ha puesto por encima de los otros y no tú, lo merecieras realmente o no.

 

  • jotapé – Elemental querido maique, ¿para qué perder el tiempo con gente que no te interesa? Pero te lo contradigo de ipso-facto. En mi vida he conocido a gente que no me ha llegado a interesar como persona, en absoluto. Pero me han enseñado muchos valores en esta vida. Personas déspotas me enseñaron a no serlo con el resto del mundo. Personas incapaces de tener corazón pero muy buena trabajando, nunca he sido su amigo personal y directo, pero me han enseñado a ser una persona con el resto de los mortales y a la vez a tener capacidad de trabajo, de superación que ninguna otra me hubiera enseñado. En conclusión, no todo el mundo nos gusta, no todo el mundo es bueno, pero hay que ser lo suficientemente inteligente para aprender de cada una de las personas que se cruzan en tu camino, para labrarte a ti mismo como persona en tu vida social, como una persona competente laborablemente hablando. Si hablamos de amistad, eso sería otro tema diferente. Y contestándote a lo de la ambición, a quién no le han hecho la típica pregunta en cualquier entrevista de trabajo: "¿porqué le tendría que contratar a usted y no a cualquiera de los que se están presentado por este puesto de trabajo?" Está visto que en ese momento, tu eres o debes parecer el mejor trabajador del mundo para conseguir ese trabajo. Te conviertes en la persona más ambiciosa del mundo.

 

  • maique... – Volviendo al tema de la maquinita...si existiese, ¡yo no la tomaría jamás! ¿Por qué? Pues porque eso sería un acto egoísta y además peligroso. Porque no solo cambiarías tu vida (supuestamente para mejor), si no que cambiarías la de los demás directa e indirectamente. Podría ser peor el remedio que la enfermedad.

Haciendo alusión a otra película: “Regreso Al Futuro”, en ella se muestra bien claro lo peligroso que sería, por lo dicho, son demasiadas cosas las que cambiarían y no solo concernientes a ti.

Pues como dice Doc (uno de los protas de la peli): “El futuro no está escrito, labraros uno que sea bueno...” (o algo así Lengua fuera) Pues eso, el pasado si está escrito, pero el futuro depende en buena medida, de nosotros.

 

back to the future 3             Back_to_the_Future

 

Así que venga.....¡Todos a bordo de la “Máquina Del Tiempo”! o sea....”La Vida” Guiño

 

  • jotapé – A todos nos gustaría cambiar cosas de nuestro pasado, pero lamentablemente, eso significaría cambiar todo el resto y, concretamente, la vida que tenemos actualmente. Si en el pasado te equivocaste, pides perdón, lo enmiendas como puedes, etc. para que ahora ese error quede un poco en el olvido. Pero al cambiar algo del pasado, puede que todo lo que tienes actualmente desaparezca, sea mejor o sea peor. Es decir, peligra tu propia existencia actual. Creo que lo que pasó en el pasado te tiene que servir para que seas mejor persona y ponerte a prueba de como puedes girar la tortilla y que el presente y el futuro inminente sea de mejor agrado de lo que intuyas que vaya a ser en el futuro.

He dicho.

 

  • maique... – [cita] jotapé dijo: “...girar la tortilla...”

                    Ale, ¡ya estamos metiendo la comida de por medio! jajaja, A partir del día 10 ¡DIETA!!! Nos pondremos las pilas, para que en el ............futuro nos alegremos en lugar de lamentarnos  Sonrisa dejaremos en el pasado esos kilos de más  ¡Al pasado con lo pesado!!!

 

Tigreton_bony_pantera0

■ ■ ■



tbFirmaMaique

martes, 7 de diciembre de 2010

CREPS!!!

Bé, aquesta vegada en català, per anar canviant una mica.

Des de fa un temps que vam anar d'hotel i que el meu fill m'ho va demanar, vaig plantejar-me el repte de fer un dia creps a casa. Al mercadona vaig trobar un "artilugio" basat en un recipient de plàstic, el qual incorporava un preparat de creps i que només se li havia d'afegir la llet, sacsejar-lo i ja estava preparat per portar-lo al foc. Fàcil. I realment, el resultat va ser prou satisfactori. Però busquem millorar el producte.
Continuem mirant i trobem farines "la aragonesa" amb un preparat també en el qual només s'havia d'afegir aigua (enlloc de la llet). Aquest va ser totalment un desastre. No va agradar tant, s'enganxava a la paella, es trencava. Decisió: mai més el tornaria a comprar.
Per tant, vaig decidir a fer-ho com Déu mana, mitjançant una recepta de cuina: el més tradicional. Com Arguiñano no li podia preguntar perquè estava ocupat fent el programa de cuina que fa totes les tardes en Antena 3, doncs a buscar per google receptes de creps i aquesta que us presento a continuació és la que vaig preparar:

Ingredients:

250 cc de llet
125 grs de farina
dos ous
dos cullerades de sucre
dos cullerades de mantega fosa.

Jo li vaig posar el meu toc personal que va se canyella, en bona dosis.




Bé, batem els dous ous i hi incorporem la llet de mica en mica. Ho barregem tot.
A contiuació hi tirem les dues cullerades de mantega, les dues de sucre i per finalitzar, total la farina. Continuem barrejant fins que quedi la massa ben compacta.
És llavors, quan incorporo la canyella (a gust de cadascú) i ja tenim la massa preparada. En principi, s'hauria de deixar reposar una mitja hora aproximat. Però com a casa teníem gana, no vam esperar :-P




Hem de tenir una paella del tamany idoni per un crep. Crec que són 16 de diàmetre, però no em feu cas. Amb una cullera gran per servir la sopa, la feu servir per posar la massa a la paella. En aquest cas, aquesta barreja era perfecta. Perquè no s'enganxava a la paella i fàcilment es feia el crep. Com veieu a la foto, la pinta era molt bona. (Si haguéssiu vist el color d'altres creps que he fet.. ufff, jejeje). En un parell de minuts ja es fa per una cara. Li donem la volta amb molta cura i fem l'altra part. I ja tenim fet el crep fet.



Llavors li poseu allò que vulgueu ( el meu cas i el del meu fill és la xocolata ) la meva dona, maduixa i caramel, pero hi podeu posar el que us vingui de gust. Aqui teniu les nostres creacions. Que vagi de gust!!!